Een grimmige geschiedenis

              De duivel verslagen in Ivoorkust

 

Het was een van die avonden die we zo goed kennen. Het was in een onbekend dorp, Glogleu. Het dorpshoofd gaf toestemming om iets te vertellen over de afkomst van de stam. Tweehonderd dorpelingen verzamelden zich om te luisteren en ook een zee van nieuwsgierige, lawaaiige kindertjes. We waren bij de stam Dan met haar bijbelse wortels. Februari 2019.

Mijn verhaal over hun cultuur en hun afkomst sloeg in als een bom. Zouden ze dan toch bijzonder zijn? Onder druk gesmoes van de toehoorders kwam ik na een half uur toe aan mijn conclusie. “Jullie zijn je God kwijt!” Zij geloven in één God, maar daar houdt hun kennis op. “Wie wil Hem vinden?” Dat wilden 16 mensen. Dat was het begin van een lang verhaal...

Onder de toehoorders was een man van 80, een gevreesd oud-strijder. Hij had machtige groepen rebellen geleid in Liberia en later in zijn eigen land, tot op hoge leeftijd. Daarom was hij uitgekozen om de ijzeren enkelband van zijn clan te dragen, de clan Ya. De drager ervan wordt als een koning behandeld. Ieder moet hem gehoorzamen. Hij mag niet werken, geen gebruik maken van gemotoriseerd vervoer en geen buitenstaander aanraken, want die zal ter plekke doodvallen. Het meest opvallende is dat hij geen kleren aan mag, op een schaamdoek na.  Zonder hem gaat de clan te gronde. Hij biedt veiligheid, zelfs tegen kogels.

Denis Kouyabokouye was diep geraakt door de oproep tot geloof. Hij kon er niet van loskomen. Na twee maanden zocht hij contact met evangelist Marcel. Nog diezelfde dag gaf hij zich in gebed over aan Jezus. De enkelband – die nooit af mag! – begroef hij op een geheime plek. Toen waren de rapen gaar. Dit moest zijn dood betekenen en ook die van Marcel. Een jonge kerel uit het dorp sloop zijn huis binnen en rukte het clanzwaard van de muur, ook al heilig. Hiermee steek ik jullie allebei dood. Het is dat Denis, nog steeds heel sterk, hem een enorme klap gaf met een stuk hout... De indringer vluchtte, maar keerde terug met 40 anderen. Ze wilden de eer van de clan en haar tradities verdedigen. “Jullie gaan eraan!” Het bleef bij woorden.

De gelovigen van Glogleu vreesden voor hun leven. Ze mochten niet meer bijeenkomen. “Jullie vernietigen onze cultuur!” De bijbelstudies met de nieuwe gelovigen stopten. Niemand mocht Denis iets te eten geven. Hij moest van honger sterven. De christenen hebben hem toch geholpen; vooral zijn dochter, ook een nieuwe gelovige. Stiekem. In mei kwam het stamhoofd langs voor een dorpsvergadering. Daar moest besloten worden wie Denis zou doodsteken.

Maar... Het stamhoofd zei dat de god van de clan dat moest doen, niet een mens. Dat was blijkbaar niet gebeurd. Is de God van de christenen misschien sterker? Hij bezwoer iedereen van Denis af te blijven. Anders zou de God van de christenen misschien...? Dat was de onverwachte eindconclusie.

Marcel heeft de nazorgstudies weer opgevat. Intussen doen daar 23 mensen aan mee. Het aantal deelnemers groeit omdat de groep geregeld evangeliseert. Denis is daar niet bij. Hij kan bijna niets meer zien. Staar. Hij zou graag een arts bezoeken – maar hoe moet hij dat betalen?

Dit laat iets zien van mijn zendingswerk in Ivoorkust. Nooit vanzelfsprekend. Nooit simpel... Maar adembenemend. Spannend. Groeiend.

 

Bram Krol

P.S. Dit verhaal heeft in het najaar van 2019 in het blad Uitdaging gestaan

Voor meer nieuws: www.bramkrol.com