Verval
Aan afval gaat verval vooraf. Kerkverlating lukt het best bij kerken die hun aantrekkelijkheid kwijt zijn. En dat is het lot van een kerk zonder duidelijke leer. Geen heldere boodschap? Je ziet na enige tijd de meelevendheid afbrokkelen. We zien overal dat kerken de weg kwijt zijn. Verwarring waart als een pestepidemie door kerkenland.
Vraag het gemiddelde kerklid: “Bent u behouden?” Geen antwoord. Probeer het met de Heidelberger. “Hé?” Dat is vergeten reformatorisch erfgoed. Geen gereformeerde zede meer bij de Calvinisten, geen genadig God bij de Lutheranen, geen enkele methode bij de methodisten, geen katholiek die de mis mist, geen Mennisten meer onder de doopsgezinden en zoek je naar tongentaal? Ga dan de pinksterkerken maar voorbij. Een verloren voorwerp.
De kans dat de gemiddelde predikant in God gelooft, neemt af. Zijn Bijbel gaat weinig open. Vraag hem naar de waarheid, en je krijgt mitsen en maren. Tuchtuitoefening? Dat hoort in het rariteitenkabinet. En zijn preek? Een aaneenschakeling van vraagtekens. Amen?
Ik was te gast in een ‘gezonde evangelische’ gemeente. Onder de dienst deed de jeugd computerspelletjes. “Dan blijven ze tenminste stil,” zeiden de ouders. Zo zaten ze toch onder het Woord? Het enige verschil met minder levende gemeenten is dat daar de jeugd dezelfde spelletjes buiten de kerk doet.
Meer dan anderhalve eeuw woedde er een felle strijd tussen recht- en vrijzinnig. Er lijkt een synthese uit te zijn gekomen, anders dan wat beide hebben nagestreeft. De nieuwe kerk is...: slapzinnig. Waar is de ernst, de leer, de overredingskracht gebleven? En waar haar leden?
Bram Krol
Bron: Uitdaging van November 2012