cDA
De naam staat als een kathedraal. Het Christen Democratisch Appèl. Betrouwbare politiek van het grijze midden. Wat moet Nederland zonder CDA?
Maar de merknaam dekt de lading niet meer. Het CDA zit in z’n maag met de C. De partij moet vooral niet herkenbaar Christelijk zijn, naar het advies van commissie Rombouts. Geen gebed meer, meditatie of stukje uit de Bijbel. Dat is allemaal uit den boze. De partij zou zomaar DA kunnen gaan heten, als een drogist verdwaald in de politiek.
De moderne kiezer schaamt zich voor de C. Dus probeert de partij die letter een beetje te verstoppen. De C dient slechts voor de opsmuk, moet nadrukkelijk vermeld worden. Ze is de enige partij niet, die worstelt met haar naam. Maar als er van drie letters ééntje slechts voor spek en bonen meedoet, hoe zit het dan met de andere? Democratisch zegt weinig. Er zijn en waren meer partijen met dat woord in hun naam: VVD, D ’66 en voorheen de Centrum Democraten, je had de sociaal-democraten, vrijzinnige democraten en nog veel meer, zwenkend van links tot rechts. Noord-Korea noemt zich het meest democratische land ter wereld. ‘Democratisch’ is te zwak om de identiteit van een partij aan te duiden.
Moeten we het dan zoeken in het Appèl? Appel, peer of pompelmoes, wat maakt het uit? Aan de vruchten kent men de boom, dat dan weer wel. En het CDA wil graag het normbesef verhogen. Maar niet al te Christelijk. Wat voor normen dan wel?
De enige letter-met-inhoud van het CDA is in discrediet geraakt. De D of de A kunnen geen onenigheid veroorzaken, noch een programma bepalen. Alleen het nietszeggende blijft heel genoegelijk overeind.
Is dat misschien typerend voor het CDA, pardon (c)Da?
Bram Krol
webcolumn