De poppen aan het dansen
In de dorpskerk van Twello bedachten ze een grappige methode voor het vervullen van de vakatures. Er werden paspoppen in een hemd neergezet voor de opengevallen posten. Het werkte ook nog. Is dit de oplossing voor het gebrek aan kerkelijke vrijwilligers?
Het ligt eraan of je nog eisen wilt stellen. Een open vacature kan van alles aantrekken; de kinderlokker, de psychopaat, de drammer, een fraudeur, fantast of fanaticus. En dan staat de kerk opnieuw in haar hemd. Eén rotte appel bederft de hele mand.
Maar wat is het gewenste geestelijke niveau, in een tijd waarin de gemiddelde ouderling de vergadering opent met een gedichtje (omdat hij niet kan bidden), de zieken ‘Alles sal reg kom’ toewerpt (“Waar staat dat ook weer in de Statenvertaling?) en zich van de Psalmen van David alleen maar “Op de grote, stille heide’ herinnert? De kerk stond al in haar hemd, maar dat drong nog te weinig door.
Het probleem is niet dat de kerk te weinig humor heeft. Dat gaat wel. Ze is best leuk, maar oerdom. Ze heeft een eeuw lang geestelijke imbecielen opgekweekt, en plukt daar nu de vruchten van, nu het automatisme in het kerkelijke leven wegvalt, en het geloof maatschappelijk weinig meer meetelt.
Terug naar de Bijbel en een gedegen catechese! Daar moet het beginnen. We moeten discipelen trainen, geen poppetjes plaatsen. Is het probleem dat er te weinig animo is, of is er te weinig geloof in de kerken? In het laatse geval heb je de poppen pas echt aan het dansen.
Bram Krol
bron: Uitdaging maart 2013