LGBTQIA+

 

Het halve alfabet is al vertegenwoordigd in de laatste aanduiding van de Amerikaanse LHTB-gemeenschap. Elk jaar komen er enkele letters bij hun warrige alfabet. Het gaat om alle mogelijke verbintenissen op het terrein van relaties en seks. Boven deze column staat hun laatste mode. Maar ik ben nog verre van tevreden. Het is nog te bekrompen.

De filosofie van deze groepen (die helemaal geen gemeenschap vormen) is: als mensen iets heel diep van binnen voelen – is het goed. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen goed en fout. Maar dan ken ik nog wel enkele dwaze, vieze, gevoelige en buitenissige zaken die ook in dit halve alfabet vermeld moeten worden.

Enkele zinvolle aanvullingen: om te beginnen de p van pedofielen (ze bedoelen het echt wel goed). Dan de h van hoerenlopers (worden met een scheef oog aangekeken). De g van geitenneukers (best leuke mensen hoor). De s van seksmaniakken (of wil je mensen als Mohammed buitensluiten?) De f van fetisjisten (worden slecht begrepen). Dat tikt-an. Is dat niet leuk, zo’n grote club?

Al die groepen voelen wat ze voelen en voldoen aan alle vereisten van LHTB om door protesten en acties de maatschappij tot acceptatie van die groepen te dwingen en om in de pers tot morele hoogvliegers te worden verheven.

Maar ook de grote meerderheid, die als discriminatoor wordt afgeschilderd, voelt heel veel, en meent het ook nog. Die moeten de mensen van het manke alfabet dan toch ook verdedigen? Of is de filosofische basis van LHTB: Wie voor ons is, is goed. Wie tegen ons is, is fout? Is dat het enige en absolute kenmerk van goed/fout? Maar hoe verhoudt dat zich tot dat andere uitgangspunt, namelijk: Alles is goed?

Discriminatie is fout. Ook van misdadigers? Maar wat is dan mis en wat raak? Wie zal het weten? Die filosofische basis ontbreekt geheel. Wanneer we het ene kwaad (discriminatie) bestrijden door een nog groter kwaad (morele verwording van de hele maatschappij) is het middel erger dan de kwaal.

 

Bram Krol