Hoe laat wilt u dood?

Dood op bestelling, een nieuwe rage! Eerst Hugo Claus, toen J.J.Voskuil. Velen roemen hen als helden. Wat?! Zijn zelfmoordenaars de helden van vandaag? Is een eerlijk gemeend: “Pa, is het geen tijd om je dood te laten spuiten? We hebben dringend je erfenis nodig...,” ook al aanvaardbaar?

Wat moet je op een rouwkaart zetten? ‘Overleden’ geeft de heldenmoed van de dode niet aan, noch zijn maatschappelijke voorbeeld. We hebben nieuwe rouwkaarten nodig met: “Doodgespoten”. Maar: wie niet kan sterven, heeft nog nooit écht geleefd. Dat leert het geloof ons. In kerk, preek en liederen gaat het over leven en dood.

Claus is een geval apart. Hij leed nog niet, hield een feestje en liet zich daarna uit het leven verwijderen, uit angst voor het lijden. Bangerik of held? Zijn voorbeeld is de consequentie van het happy-happy-gevoel, dat velen voor leven aanzien. Veel lol maken, en wanneer het einde zich aandient, neem je een enkeltje naar de eeuwigheid.

Hebben Claus en Voskuil nooit écht geleefd, zodat ze de dood niet aankonden? Beschouwen daarom velen hen als helden? Maar dan is onze wereld terminaal ziek! Probeerden ze hun oren te sluiten voor de laatste waarschuwing: “Gij dwaas, in deze eigen nacht wordt uw ziel van u afgeëist...” (Luk. 12:20)

Lijden is niet het ergste. Velen maken kostbare laatste uren en dagen mee. Wanneer onze werkzaamheden en vermaak tot stoppen worden gedwongen, leven we op een ander niveau. God openbaart zich in onze zwakte meer dan in onze kracht.

Bevordering tot heldendom? Zit daar soms een collectieve angst voor dood en eeuwigheid achter? Zonder God kan niemand toch de dood aan?

Bram Krol
Bron: Uitdaging,  Juni 2008