Tranen in de zending

De E.O. toonde kortgeleden de andere kant van het zendingswerk. Een zendingsechtpaar vertelde van haar ervaringen in Nieuw-Guinea. Ze braken met alle doen-alsof. Ze spaken over een groot gebrek aan vertrouwen en tegenwerking. Nadien openden ook andere oud-zendelingen hun mond. Het was vaak niet rooskleurig.

De traditionele zending was/is hoofdzakelijk één-weg communicatie (ondanks het ideaal van internationale samenwerking) van tijdelijke werkers in vreemde gebieden, die oneindig rijk lijken. Ze beheren het geld van de zendende kerken, die door middel daarvan hun wil opleggen.

De zending, zoals wij die kennen, is ontstaan in een bijzondere situatie. Het Protestantisme was ingesloten door een wijde kring van Roomse en Orthodoxe landen. Daaromheen lag een brede band Islamitische gebieden. De zending richtte zich op animisten in Afrika en Azië. De zendingswerkers verbleven meestal maar enkele jaren op het zendingsveld, té kort om de lokale taal goed leren spreken... En daarmee was hun zending nogal onnatuurlijk! Het wordt tijd dat onder ogen te komen.

Er zijn wel betere werkvormen, zoals cultureel gemengde evangelisatieteams, met eventueel een beroepszendeling als trainer. Zulke teams zijn minder westers, minder duur en cultureel (redelijk) aangepast. Dat patroon vinden we in het bijbelboek Handelingen. Ook heden ten dage bestaan daar goede voorbeelden van. Zo kun je veel uitsluiting, eenzaamheid en wantrouwen voorkomen.

De zending is echt aan vernieuwing toe. De beste dienst die ze aan kerk en wereld kan betonen is: met de traditionele aanpak kappen! Laten we liever de lessen van Handelingen navolgen!

Bram Krol
Bron: Uitdaging, Februari 2008