Erdogan, vijand van Europa

                                           Het dreigende Turkse kalifaat

 

Hij rekent zich tot de Moslims Broeders, een strijdlustige orthodox islamitische groepering waaruit ISIS is voortgekomen. Hij ziet zichzelf als de nieuwe Vader des Vaderlands en heeft Atatürk van die positie verjaagd. Liever spiegelt hij zich aan de kaliefen die Oost-Europa hebben platgebrand en die met ijzeren hand heersten over het Midden-Oosten en grote delen van Afrika. Dat glorieuze verleden is het model dat hij volgt. Ik heb het over Recep Tayyip Erdogan, de Turkse president, of beter: dictator.

Tot voor enkele jaren had bijna elke Turk (ook in Nederland) een foto of tekening van Atatürk aan de wand. Dat was een boef. Maar ik ga hem waarderen in de vergelijking met Erdogan. Ooit zei Etatürk over de religie: “Islam – this theology of an immoral Arab is a dead thing.” Zijn ‘opvolger’ zweert juist bij dat geloof.

De banden met Hamas (Gaza) worden aangehaald, want die horen ook al bij de Moslim Broederschap. En natuurlijk met ISIS. Dat is de meest lugubere realiteit, verstopt en onbespreekbaar in Turkije. De journalisten die er ooit over schreven zitten gevangen. Voor de vorm is Erdogan tegen ISIS. Maar...

Toen ISIS in 2014 plotseling een derde van het grondgebied van Irak en de helft van dat van Syrië in handen kreeg, was dat met Turkse hulp. Ook zij willen een kalifaat. Zij zitten op één lijn met Erdogan. Het is bekend dat ze militaire steun kregen van Turkije, dat jihadisten vrijelijk de grens over konden - vaak geholpen door Turkse militairen - dat hun gewonden werden verpleegd in Turkse ziekenhuizen, dat hun vijanden (en vooral ook Christenen) werden aangevallen door ISIS-troepen die vrijelijk over Turks grondgebied konden reizen. Dit werd erkend door de voormalige Turkse minister van binnenlandse zaken, Güler, in juni 2014.

Geld kwam er ook met miljarden in handen van de jihadisten. Via Turkije, en dan vooral de familie Erdogan, die olie opkocht dat ISIS produceerde. Erdogan en zijn kinderen zijn er stinkend rijk van geworden. Buiten de winst in dollars speelde er nog iets mee. ISIS past precies binnen de idealen van Erdogan. Maar later – onder pressie van de NAVO – maakte Turkije bekend ISIS te gaan bestrijden. Ze stuurde haar troepen de grens over – en die bestreden sindsdien de kleine groep Christenen en de Koerden, ooit bondgenoten van Amerika, maar door Trump in de steek gelaten. ISIS bleef ongemoeid. De Turkse bondgenoten in Syrië zijn verwant aan ISIS.

Waarom Turkije in Syrië is? Om het Vrije Syrische leger te helpen? Om de democratie te bevorderen? Welnee. Om alvast een deel van het land in bezit te nemen. Dat hoort immers toe aan het kalifaat. En ook om de Christenen en de Koerden, die vooral in de grensgebieden met Turkije wonen, een hak te zetten. Want met de verheerlijking van het oude kalifaat, neemt Erdogan ook haar doeleinden over, o.a. uitroeiing van het Christendom. Het is veelbetekenend dat de Turkse politieke leiders, Erdogan vooraan, jaarlijks de slag om Manzikert herdenken, waar het Oost-Romeinse Rijk werd verslagen. Dat is een soort geloofsbelijdenis. De toenmalige kalief, Mohammed, zei in 1071 dat hij heel Europa zou onderwerpen.

Het kalifaat rukt sneller op dan we dachten. Erdogan heeft huurlingen gestuurd naar Libië, ook al een kandidaat voor het nieuwe kalifaat. De centrale Libische regering (anders dan generaal Haftar, die meer op Egypte leunt) behoort ook al tot de door Erdogan gesteunde Broederschap. En er is alweer een nieuwe stap gezet: de Dodekanesos. Dat zijn Griekse eilanden voor de Turkse kust, o.a. Rhodos. Momenteel spreken sommige Turkse politici over ‘de bevrijding van de Dodekanesos’- alsof er iemand op zit te wachten. Het punt is dat er daar grote gasvoorraden liggen die Turkije wil inpikken... Devlet Bahceli, leider van de Turkse Nationalistische Actiepartij (de MHP) nam in september 2020 deel aan een herdenking van de verdrijving van de laatste Griekse bewoners van Anatolië (waar toen veel steden Grieks waren, zoals Smyrna=Izmir), een eeuw geleden. Dat ging ten koste van 100.000 à 200.000 Griekse doden. Hij prees deze slachting. Niet-moslims moeten dood, zeker van de MHP. Bahceli was ooit vicepremier en is een van de adviseurs van Erdogan. De MPH is de partij van de racistische Grijze Wolven. Men beschouwt Turken als superieur (Uebermensch!) aan alle andere mensen.

De meest voor de hand liggende uitbreiding ziet Turkije in het oosten en noordoosten. Daar wonen de Azeri, ruim 10 miljoen in Azerbeidzjan en 5 miljoen in het westen van Iran. Hun taal is grotendeels gelijk aan het Turks. Die gebieden wil Turkije graag ‘overnemen’. Liefst ook Turkmenistan erbij, ook al met een vergelijkbare taal. Dan heb je ‘Groot-Turkije’: Turkije + noordwest Syrië + Azerbeidzjan + Turkmenistan + West-Iran + enkele Griekse eilanden. Maar dat is nog lang niet genoeg.

Ten noorden van Turkije ligt nog een landje dat Turkije nooit erkend heeft. Haar bestaan wordt bijna genegeerd. Het hoort er gewoon niet te zijn: Armenië, mogelijk de meest Christelijke Europese staat.  Nu is het een landje dat minder dan ¾ van Nederland is in oppervlakte. Maar het door Armeniërs bevolkte deel van ‘het kalifaat’ was viermaal zo groot als Nederland. Wat er toen gebeurd is? Iets waarover je in Turkije niet mag spreken.  De Armeense genocide met meer dan anderhalf miljoen doden. In feite ging het om een slachtpartij op alle Christenen, met in totaal 2 miljoen doden (1915-1918). Dat gebeurde net voor het premierschap en later het presidentschap van Atatürk. Net als de genocide wil Turkije het liefst het bestaan van alle Armeniërs (drie miljoen in het huidige Armenië) ontkennen.

Het is te begrijpen dat Turkije blijft ontkennen. Het heeft een gebied driemaal groter dan Nederland ingepikt van de Armeniërs en hun goederen gestolen. Doden praten niet... Zou men de volkerenmoord erkennen, dan zwaait er nog wat voor Turkije...

Naast Armenië ligt nog een ander gebied met overwegend Armeense inwoners, Nagorno-Karabach. Dat is net iets groter dan de Nederlandse provincie Noord-Holland. Door Stalin, die de politiek van ‘verdeel en heers’ nastreefde, werd dat gebied, dat in Azerbeidzjan ligt, aan dat land toegekend. Maar ook dat land kent pogroms op Armeniërs, zij het minder rigoureus dan bij haar grote buur Turkije. Dat gebeurde zelfs nog in 1993. Nagorno-Karabach wil onder geen beding bij dat land horen. Dat is zelfs gevaarlijk. De BBC waarschuwde voor het gevaar van een nieuwe genocide en liet beelden zien van een historische kathedraal die bewust beschoten werd in de plaats Susha (8 okt. 2020). Het is voor de Azeri zo te zien meer een jihadistische strijd dan een politiek conflict. Nagorno-Karabach is altijd Armeens geweest, al meer dan 2000 jaar.

Kan een gebied, dat tot een groter land behoort, zelfstandig worden? We hebben een voorbeeld in Kosovo dat bij Servië hoorde. De NAVO heeft zelfs alle mogelijke internationale wetten overtreden om met geweld Kosovo uit handen van Servië te krijgen. De islamitische Kosovaren en het Christelijke Servië pasten niet bij elkaar. En hoort Nagorno-Karabach dan wel bij Azerbeidzjan, waartoe het geprest werd in 1923 onder Stalin? Geen enkele inwoner van Artsakh (de Armeense naam) wil dat. Vecht de NAVO alleen maar voor moslims?

Turkije hitst Azerbeidzjan op om Nagorno-Karabach te veroveren. Dat is de situatie in de eerste week van oktober 2020. Maar na 10 dagen zware aanvallen hebben de Azerbeidzjaanse legers slechts twee stukken veroverd, beide zo groot als Texel. Toch krijgen ze veel steun, vooral van Turkije en Pakistan, maar ook van Afghanistan (nog niet genoeg ellende in huis?) en een klein beetje van Iran, want Azerbeidzjan is ook in meerderheid sji-itisch. Armenië wordt voornamelijk door Frankrijk gesteund. In Frankrijk wonen een half miljoen Armeniërs sinds de slachtingen in Turkije. Amerika en Rusland zijn ook bondgenoten, maar die kruipen voorlopig in hun schulp. Wel zijn er Koerdische strijders van de PKK in Armenië om te helpen met de strijd.

Een deel van het probleem is dat Armenië sinds een oorlog met Azerbeidzjan in 1994 een deel van dat land bezet houdt, zodat de verbindingen met haar land- en geloofsgenoten in Artsakh behouden blijft. Dat heeft toen een miljoen interne vluchtelingen opgeleverd. Overleg om tot een oplossing te komen is steeds uitgesteld of mislukt, vooral door de harde opstelling van de dictator van de Azeri’s, Aliyev. Is dat een reden waarom de troepen van dat land niet zo bijzonder hard vechten? Er is een grote haat onder de bevolking tegen haar eigen president-voor-het-leven.

Maar gevaarlijk is het. Turkije heeft een Armeens vliegtuig neergeschoten (wat ontkend wordt) en tal van drones en andere wapens geleverd aan haar broederland. Verder heeft ze – naar verschillende bronnen melden – enkele duizenden ISIS-strijders naar het strijdperk gestuurd als huurlingen, die nog steeds vechten voor ‘het kalifaat’, maar nu verpersoonlijkt in..., Erdogan.

Dat is misschien de meest gevaarlijke ontwikkeling. Officieel mengt Turkije zich in geen enkel conflict, behalve dan in Syrië – net als Amerika dat deed, in theorie om de democratie te dienen, in de praktijk om de Koerden aan te vallen en haar grondgebied uit te breiden. Maar Turkije speelt feitelijk overal op. Vooral in het conflict in Libië, waar ze ook duizenden jihadisten heen stuurde. Met de centrale overheid daar tekende ze (als voorwaarde voor die hulp) een overeenkomst dat Turkije het recht geeft gas- en olie te exploiteren in het Libische deel van de Middellandse Zee. Die huurlingen zijn inmiddels een Turks jihadistisch leger geworden.

Dat is een gevaarlijke ontwikkeling. Jihadisten houden zich aan geen enkele wet. Waar dat toe kan leiden? Ik citeer uit een rapport van de V.N. dat eind september 2020 uitkwam. Het werd nauwelijks opgemerkt in de internationale pers. Het behandelt Turkse wandaden in Syrië. Een voorbeeld: Een minderjarig Koerdisch meisje werd in het Syrische Afrin voortdurend verkracht voor de ogen van krijgsgevangenen. Dat gebeurde door Syrische groepen die met de Turken samenwerken en door hen betaald worden. Dit was om de gevangenen angst in te boezemen. Het meisje zal het waarschijnlijk niet overleven. Erdogan is de oppercommandant van deze rebellen. Daarmee gebeurt deze misdaad dus in naam van de NAVO! Alleen in Le Monde schreef Allan Kaval erover. Die bondgenoten van Turkije? Dat is vooral Al-Sham (voorheen Al-Nusra, bondgenoot van ISIS! (Triest is dat deze journalist ernstig gewond is geraakt in Nagorno-Karabach op 1 oktober door beschietingen van Azerbeidzjan op burgerdoelen...) Een andere bondgenoot zijn de Syrische Toerkmenen, die nauw aan Turken verwant zijn, voorstanders van het ‘kalifaat’.

Maar dat kalifaat komt op kousenvoeten. Moderne oorlogen worden gevochten door staten die vrede veinzen. Rusland met haar huurlingen in Libië en Syrië die Haftar ondersteunen, terwijl Rusland officieel beweert achter de centrale regering te staan, Turkije met haar 7000 (!) huurlingen in hetzelfde land. Turkije, NAVO-lid, bezig met tal van missies contra de NAVO, contra de democratie, contra de... menselijkheid.

Erdogan heeft op 26 augustus 2020 een filmpje op zijn eigen You Tube-kanaal uitgezonden waarin hij herhaaldelijk beweert dat het prima is als het Turkse leger andere landen inneemt. Dat mag je geen bezetting noemen, maar dat is ‘bevrijding’. Dat is de gerechtigheid van Allah. Dus je mag Koerden vrijelijk vermoorden (zij zijn immers pro-democratie en daarmee zijn ze afgeweken van de ware islam). Dat is gerechtigheid. Erdogan heeft nog grootse plannen. In een ander filmpje van hetzelfde You Tube-kanaal noemde hij zijn leger ‘het laatste moslimleger van deze wereld’.

In dat licht is het duidelijk waarom Erdogan Hamas opzweept tot verhoogde aanvallen op Israël. In de ogen van ‘het kalifaat’ bestaat Israël niet. Het behoort tot haar aloude grondgebied kalifaat. Uitroeiing van Jood en Christen – dat is één van haar grote en onopgeefbare idealen. Dat is de inspiratiebron van Erdogan. En daarmee dreigt hij gevaarlijker en bloeddorstiger te worden dan ooit Hitler en Stalin... De Moslim Broederschap is tegen vrijwel iedereen, behalve dan de fanatieke soenniet. Bergt u, het kalifaat komt eraan!

 

Bram Krol

08-10-2020

 

 

Bronnen:

Cyprus Mail, Manish Rai, “Erdogan, an aspiring caliph,” 30-08-2020

Eric Kayayan, Newsletter October 2020, Christians for Armenia

Jerusalem Post, Mordechai Kedar: “Turkey’s relationship with ISIS proves it’s deserting its European allies,” 22-09-2020

Le Monde, Allan Kaval, “Lueur d’espoir pour les activistes Kurdes de Syrie, après un rapport des Nations Unies,” 29-09-2020

Le Monde, Jean-Pierre Filiu, “Guerre de mercenaires entre la Russie et la Turquie en Libye,” 07-06-2020

Nederlands Dagblad, Joël Voordewind, “Turkije moet aangepakt worden,” 05-10-2020

Nederlands Dagblad, Jan van Benthem, “Nagorno-Karabach escaleert,” 06-10-2020

New York Times, Andrew E. Kramer, “Why is the Conflict flaring Between Armenians and Azerbaijan,” 03-10-2020

Time, Alan Mikhail, ”Why Recep Tayyip Erdogan’s Love Affair with the Ottoman Empire Should Worry the World,” 03-09-2020