DE DOODSTEEK VOOR DE ISLAM

DE DOODSTEEK VOOR DE ISLAM

The tragedy of Islam, door Imam Mohammad Tawhidi, een samenvatting

Inleiding

In Australië heeft een zeer vooraanstaand islamgeleerde, oorspronkelijk afkomstig uit Iran, een boek geschreven dat geen spaan heel laat van zijn eigen religie. Hoewel hij poogt nog iets goeds te zien in Mohammed - en vooral de mensen die hem opvolgden ernstig veroordeelt - houdt die hoge dunk van ‘de profeet’ geen stand in het licht van zijn eigen kritische woorden. Tawhidi beschouwt zich als een breeddenkende sji-iet, die gestudeerd heeft aan de hoogste instanties van zowel de sji-itische als de soennitische stroming in de islam. Hij komt met feiten uit de hogere islamitische theologie, die geacht worden geheim te blijven voor de brede islamitische gemeenschap. Wie er kennis van neemt zal geneigd zijn deze religie de rug toe te keren. Bijna alles wat Tawhidi aandraagt is goed gedocumenteerd, maar onbekend, zeker in het Westen. Het zou me verbazen als meer dan een handvol islamitische geleerden en voorgangers in Europa ervan op de hoogte is.

Het boek van Tawhidi is niet populair geschreven. Hij poogt vooral de meer gevorderden onder de islamitische theologen te overtuigen. Maar ik geef een samenvatting van enkele van zijn meest schokkende uitspraken. Voor wie in detail zijn boodschap wil begrijpen, verwijs ik naar zijn boek. Wanneer dit wereldwijd in gepopulariseerde vorm bekend zou worden gemaakt, gaat de islam op de fles. Het hoeft geen betoog dat het leven van deze man ernstig wordt bedreigd, dat er al meerdere moordaanslagen op hem zijn geweest en dat hij er rekening mee houdt dat zijn leven spoedig kan zijn afgelopen.

The tragedy of Islam, Imam Mohammad Tawhidi, Reason Books, Adelaide 2018.

Over de Hadith: boerenbedrog

Alle mogelijke uitspraken en daden van Mohammed zijn lang na diens dood opgeschreven. Naast de Koran gelden deze uitgebreide verzamelingen als ‘heilige schrift’. Het betreft een enorme rij boeken, die gemakkelijk een plank in een boekenkast vullen. De belangrijkste van de vier meest gewaardeerde redacteurs van de Hadith, Al-Bukhari, wordt als een bedrieger ontmaskerd door Tawhidi. (Voor de anderen heeft hij nog minder waardering.) Hij schrijft: “Een ‘heilige Schrift’ zoals die van Salih al-Bukhari kun je niet beschouwen als een redelijk boek, laat staan dat je kunt veronderstellen dat dit authentiek is en heilig. Feitelijk mogen we concluderen dat de auteur van dit oude boek een sluwe individu was die teksten bedacht, gedreven door politieke tactiek, om die te voegen bij het corrupte en gewelddadige materiaal dat in zijn tijd al gepredikt werd... Dit moet je wel leugenachtige propaganda noemen.” (Pag. 101)

Hoe oud was de hoerige Aïsha toen ze met Mohammed trouwde?

Een totaal nieuw gezichtspunt brengt Tawhidi naar voren over Aïsha, de meest geliefde vrouw van Mohammed. Volgens de oudste beschrijvingen van zijn leven (verschenen 200 jaar na zijn dood) zou Aïsha 6 zijn geweest toen ze bij Mohammed kwam wonen en 9 toen hij een echtelijke relatie met haar begon. Maar, zegt Tawhidi, die toegang heeft tot ‘geheime’ bronnen (in dit geval bronnen die wel bekend zijn, maar die verborgen moeten blijven voor de massa; deze geschriften bestaan alleen in het oud-Arabisch en zijn nooit vertaald): In deze geschriften vinden we een veel hogere leeftijd van Aïsha. Misschien was ze 19 toen ze huwde. Maar ze hield er een libertijnse levensstijl op na. Om te verbergen dat ze geen maagd was toen Mohammed haar huwde, is haar leeftijd drastisch verlaagd in zijn veel later geschreven levensgeschiedenis. (Pag. 110/111.) Reeds tijdens het leven van Mohammed hoerde en snoerde Aïsha en zeker na diens dood hield ze er veel vriendjes op na. (Pag. 119-123.) Dat is nogal pijnlijk voor de ‘liefste’ van Mohammed, ‘voorbeeld’ van deugd voor alle vrouwen.

Heeft Aïsha (met Omar) Mohammed vergiftigd?

Er zijn heel sterke aanwijzingen dat Mohammed geen natuurlijke dood is gestorven. Zijn vrouwen Aïsha en Hafsa zouden hem hebben vergiftigd met vergif geleverd door de latere khalief Omar, met medeweten van de eerste khalief, Abu Bakr. Deze namen van de zogeheten ‘rechtgeleide khalieven’ en van de meest geliefde vrouw van Mohammed, worden genoemd als zijn moordenaars. Wat een waardering en wat een liefde voor hun ‘profeet’... (Pag 115/116.)

Een omweg naar immorele praktijken

Er is een soort ontsnappingsclausule voor vrouwen die seks wensen zonder daarvoor veroordeeld te worden. Dat is een angstvallig geheim binnen de islam. De man die dit fenomeen beschreef was een geleerde van de meest befaamde islamitische universiteit op aarde, de Al-Azhar universiteit in Caïro, de Egyptenaar dr. Izzat Attiya, nog betrekkelijk kortgeleden. Maar hij werd ontslagen wegens heiligschennis. Wat is het geval? Wanneer een vrouw een immorele relatie wenst aan te gaan, kan ze zelf de man van haar keuze borstvoeding geven, of dat laten doen door een bloedverwante. Hij is daarmee zelf verheven tot de status van bloedverwant. Op die manier kan de vrouw intiem met hem omgaan zonder dat anderen dat mogen bekritiseren. Aldus de islamitische wetgeving... (Pag. 123-125.)

Wat te zeggen over de eerste khalieven?

Op pag. 146 van zijn boek geeft Tawhidi een vernietigend oordeel over het morele gedrag, over het geloof en de bedoelingen van de eerste khalieven. Zij zijn geen voorbeelden voor de gelovigen, integendeel. “Onze eerste khalieven... waren niet anders dan hypocrieten, begerig naar een leiderschapspositie.” Ze gingen over lijken om macht te verwerven. Het geloof interesseerde hen niet.

Khalief Omar begroef zijn dochtertje levend

Nog voordat hij moslim werd heeft Omar een moord op zijn eigen kind begaan. Hij wilde geen dochter, alleen een zoon. Hij heeft het kleine meisje van 2 of 3 jaar oud meegenomen de woestijn in. Daar heeft hij haar graf gegraven. Het kleine ding hield van haar vader en veegde nog het zand uit zijn baard. Toen heeft hij haar leven begraven. Geen greintje medelijden. En dat is dan de tweede ‘rechtgeleide’ khalief, een kindermoordenaar. (Pag. 147/148.)

De voorvaders van ISIS en Al Qaida, de eerste khalieven

“Over het eerste handjevol khalieven zegt Tawhidi: “Zij verdienen veroordeling, niet bewondering.” Ze hebben veel kwaad gedaan, waren seriemoordenaars, waren een plaag voor iedereen en uitermate hardvochtig en onrechtvaardig. Daar komt bij dat Omar een vreselijke alcoholist was. (Pag. 158-160.) Hun voorbeeld wordt alle terroristen als ideaal voorgehouden.

De derde khalief, Othman, die zijn zieke vrouw vermoordde

Tijdens de bekende Slag van Badr, nog aan het begin van de Medenitische periode van Mohammed, vermoordde Othman, de latere derde khalief, zijn zieke vrouw, om het dezelfde nacht met een slavin te houden, zijn nieuwe tijdelijke vlam.

De allergrootste zonde: Omar vermoordt de dochter van Mohammed

Tawhidi lijkt zelf te gruwen van alles wat hij heeft ontdekt en wat geheim had moeten blijven voor het ‘gewone volk’. Hij laat zien dat de hele islam uit bijna louter bedrog en leugen bestaat. De dochter van Mohammed, Fatima was de vrouw van de latere khalief Ali, neef van Mohammed. Ze erkende het gezag van Omar en Abu Bakr niet. Toen beging Omar, met medeweten en instemming van de toenmalige khalief Abu Bakr, wat Tawhidi noemt: “De grootste misdaad van onze khalieven.” Dat is de titel van zijn vijfde hoofdstuk. Hij heeft toen in koelen bloede Fatima, die bijna op het punt van bevallen stond, vermoord en haar huis geplunderd. Wie dacht dat de vroege moslims enig ontzag voor Mohammed hadden, zit er flink naast. Het tegendeel was het geval, zeker bij de ‘rechtgeleide kalieven’. (Pag. 178-180.)

Ach, die onnozele cartoontjes...

Enkele uitspraken van Tawhidi met consequenties voor het heden. “Hoeveel waarde had de familie van Mohammed in de ogen van de islamitische khalieven? ... Hun erfenis werd gestolen, hun huis verbrand, ze waren de oorzaak van de misgeboorte van het eerste kleinkind van Mohammed en hebben zijn eerste dochter vermoord.” “Maar toch hebben mijn geloofsgenoten de euvele moed om wie ook maar een cartoon van de profeet Mohammed tekent, te vermoorden” Dat is de slotzin van hoofdstuk 5. (Pag. 186/187.)

Yazid de Tiran, die Hussein vermoordde

Hussein, de kleinzoon van Mohammed, trok met een groep familieleden naar Irak om daar vrede te bewerken met Yazid, de zesde khalief, nog bloeddorstiger dan de anderen. Hij was nauwelijks bewapend. Het leger van Yazid, die de bijnaam De Tiran draagt, omsingelde hen en zorgde ervoor dat niemand in de hitte meer bij het water kon komen. Kinderen stierven. Hussein liep Yazid tegemoet met zijn kind in zijn armen. Dat kind werd doodgeschoten. Nadat eerst het hele gezelschap (meer dan 60 mensen) door hevige dorst op het randje van de dood werd gebracht – om iedereen flink te kwellen – werd Hussein op gruwelijke wijze vermoord. Door een ‘rechtgeleide khalief’. (Pag. 189/190.)

Er bestond nooit een ‘gouden eeuw’ van de islam

Er wordt nogal eens opgegeven over de intellectuele verrichtingen van de vroege islam (10^e en 11^e eeuw AD). Die periode zou een enorme bijdrage aan de ontwikkeling van de mensheid hebben gegeven. Maar... In zoverre er iets van wetenschap in die tijd bestond, was dit in handen van de overwonnen volken, niet van moslims, die nooit iets met ontwikkeling en wetenschap hebben opgehad. De islam was achtergebleven, misdadig en bloeddorstig, die gehele periode. Tawhidi komt met tal van historische gegevens, om het sprookje van de ‘algebrageleerden’ uit de vroege islamitische tijd geheel te ontkrachten. (Pag. 226.)

Mohammed, de protestpoeper

Mohammed had de vreemde gewoonte om met zijn achterste in de richting van Jeruzalem zijn behoefte te doen. Hij had niets met die stad, en was een vijand van het jodendom. De gedachte dat hij in een visioen naar Jeruzalem is gereisd, wordt door Tawhidi verworpen. Er staat namelijk dat hij ‘naar de verste moskee’ ging. Niemand weet waar die staat. Er was toen nog geen islamitisch heiligdom in Jeruzalem. De ‘Dome of the Rock’ is gebouwd als een Christelijk heiligdom door Byzantijnse vorsten. De plaats die mensen aanwijzen als waar Mohammed zou hebben gestaan, is louter verzonnen. (Pag. 118-120.)

De zelfgekozen achterlijkheid van de islam

De slotzin op pag. 316 van het boek van Tawhidi luidt: “Inderdaad, we zijn op een punt aangekomen binnen de islam waar achterlijkheid als een deugd wordt beschouwd.”

Nawoord

Zo heb ik je heel wat spectaculaire, schokkende en walgelijke zaken van en over de islam laten horen, uit de mond van een man die zichzelf (nog) als moslim beschouwt en die gestudeerd heeft aan enkele van de meest vooraanstaande islamitische theologische scholen. Veel van wat hij schrijft wordt geacht geheim te blijven voor moslims. Het is tijd dat we dit van de daken gaan schreeuwen, om moslims te verlossen uit hun achterlijkheid en leugens.

In het eerste deel van zijn boek geeft Tashidi een beschrijving van zijn eigen professionele leven. Hij schetst een beeld van wantrouwen en jaloezie, intriges en doodslag, en verregaande immoraliteit, verstopt achter uiterlijke, oppervlakkige vroomheid. Wie een beeld wil hebben van een ‘echt’ islamitische samenleving, vindt hier een beschrijving ervan van binnenuit, van een man die eerst behoorde tot de meest fanatieke stroming binnen zijn geloof, maar daarvan genezen is.

Bram Krol

31-10-2020

(P.S. deze zaken zijn zo urgent, dat ik dit als eerste samenvatting van het meesterwerk van Tawhidi al doorgeef. Ik ben van plan dit later nog wat aan te vullen. Het is levensbelangrijk van deze zaken notie te nemen. Moslimvrienden: lees dit! Heb je er niet van terug? Trek dan je consequenties en verlaat de leugen...)