Virtuele porno

Virtuele kinderporno als medicijn. Dat wil seksuoloog Erik van Beek, volgens Trouw. Misschien geneest het de patient niet, maar het maakt zijn leven wel een stuk gemakkelijker. Is dat geen heilsboodschap?

Het ei van Columbus! Namaakporno lost de innerlijke spanningen op. Misschien kunnen we daar op ruimere schaal gebruik van maken. Is dat geen gemakkelijke manier om het hongerprobleem in de wereld op te lossen? Je geeft de hongerlijders gewoon virtueel voedsel. Nog goedkoop ook. En misschien kunnen we de mensen die lijden onder oorlog en geweld zoet houden met filmpjes van een virtuele vrede. Dan hebben ze toch nog wat.

Maar het werkt niet. We zien het om ons heen. De filmpjes van reisorganisaties zijn lokkertjes om zelf de heerlijkheden in verre landen te ervaren. De plaatjes van heerlijke gerechten stillen de honger niet. En een heroïneverslaafde wordt virtueel niet van zijn ellende verlost.

Hoeveel vuilnis moet je in iemand storten, om hem schoon te krijgen? Dat is de achterliggende vraag. Is dat ten enenmale mogelijk? Een modderbad ter reiniging van de rioolwerker? Zou het lukken? Moet elke impuls bevredigd worden, om een goed mens te krijgen? Of kweek je zo zelfzuchtige krengen? Kan er uit zwart wit voortkomen?

Is de pedofiel een onschuldig slachtoffer van de omstandigheden; een speelbal van de maatschappij? Is zonde niet anders dan een ongemak, en dus niet langer een kapitale fout? Moet je haar koesteren en strelen? Of maak je met die boodschap de hele maatschappij stuk?

Ach, de koffie is op. Mag ik u dan een virtueel bakkie aanbieden? Nog een scheutje porno erbij, terwille van de geestelijke volksgezondheid?

Bram Krol