samenwonen

Steeds meer mensen wonen samen zonder te huwen, ook in de kerken. In veel gevallen wordt er niets tegen ondernomen. De verwarring van de maatschappij wordt als een noodlot begroet. Alleen iemand met een sterke bijbelse overtuiging kan nog de strijd aangaan. De rest hobbelt maar wat mee.

Samenwonen stelt de kerken voor moeilijke keuzen. Ten eerste: Wanneer pastorale hulp wordt ingeroepen door iemand die met zijn zoveelste samenwoonsessie bezig is, of het tijdelijk met twee personen houdt... Moet je dan pappen en nathouden, of iemand onder tucht stellen? Moet de diakonie dan helpen met het betalen van een nieuwe kennismakingsadvertentie? Of is ze dan medeplichtige in het kwaad?

Ten tweede zit je ermee, als mensen die al tijden samenwonen, alsnog willen trouwen. Wat dan? Wat voor waarde heeft het huwelijk, dat ze eerst verwierpen? Nostalgie, zo van: Het had toch ook mooi kunnen zijn? Of is het een schuldbelijdenis? (We zitten fout, maar hebben nu de goede weg gevonden.) Of is het niet anders dan een soort religieus pretpark, om de grootouders te vermaken, met de kerk als feesttent en de predikant als clown? Of is het een provocatie? zoiets als: Wij doen wat we willen!

Wat is de betenenis van een huwelijk, voor mensen die al jaren doen alsof ze gehuwd zijn? Zijn ze eindelijk zo ver, dat ze elkaar trouw kunnen beloven? Kon dat eerder dan niet? Maar dan hebben ze een periode van toevallige trouw of van halve trouw achter de rug. Hoe kunnen ze er dan zeker van zijn, dat ze nu wel recht door zee gaan?

Om valse trouwbeloften te voorkomen, kunnen we het huwelijk beter laten samenvallen met het heilig oliesel van de eerst stervende. Dat is arbeidsbesparend en zo tonen we ook wat duidelijker, dat samenwonen de euthanasie van het huwelijk is.

Bram Krol
14-12-2012