Een corrigerende tik

'Wie zijn roede spaart, haat zijn zoon,' zegt Spreuken. Dat is een eeuwenoude wijsheid, niet alleen eeuwenoud, maar ook universeel. Geen land dat ik ooit bezocht heb waar men er anders over denkt. Kinderen hebben af en toe een tik nodig. Het doet hen goed.

Onuitstaanbare kinderen, onbeteugelbare jeugd, straatterrorisme... In veel gevallen kun je de oorzaak terugvoeren tot slappe, ongeïnteresseerde ouders. Ze hadden beter naar de oude Spreuken moeten luisteren. Of naar de volkswijsheid.

Maar dat ene tikje mag geen kwelling worden. Misbruik is laakbaar. Uit angst daarvoor zegt de wetgever nu, dat zelfs dat tikje niet meer mag. Eeuwenoude wijsheid wordt samen met ouderlijke intuïtie naar de prullenbak verwezen. De overheid heeft bepaalt dat zoiets echt niet mag.

In die lijn zou ik nog wel wat adviezen kunnen bedenken. Een probaat middel tegen verkeers­ongevallen is het verbieden van alle autoverkeer. En een absoluut verbod op het gebruik van vuur voorkomt vele branden. Alleen is het middel erger dan de kwaal.

Maar - zegt de minister - praten is een afdoende middel, dus is zelfs een corrigerende tik niet nodig. Dat kun je ouders toch niet aandoen? Met dreinende of rebelse kinderen een forumdis­cussie opzetten? Probeer het maar eens. Een gesprek op (gelijk?) niveau? Een waardevolle gedachtewisseling? Zou dat echt de rechte weg zijn naar de oplossing van intolerabel gedrag? Wie kan dat geloven? Dat is een sprookje.

Er zouden wat meer corrigerende tikken moeten vallen, lijkt me. Zeker in wijken met lastige jeugd. En degenen die dat proberen tegen te houden? Die theoretische babbelaars, die op afstand alles beter weten? Die linkshandige theoretici? Ze verdienen een publiekelijk pak slaag. Dat zou heilzaam voor hen zijn.

Bram Krol

Bron: Gezamenlijk Kerkblad, 29-10-'05